verborgen echo’s: wat mijn inspiratie over mij vertelt

Toegepast vs. vrij werk

Bij mijn toegepast werk vertrek ik meestal vanuit een duidelijk verhaal. Er is een aanleiding, iets concreets dat ik beeldend vertaal.

Maar in mijn vrije werk werkt het helemaal anders. Daar begin ik vaak gewoon met iets dat me raakt — een figuur, een beeld, een kleine trigger — zonder dat ik weet waar het naartoe gaat. Het verhaal ontstaat gaandeweg, en pas achteraf zie ik wat ik eigenlijk wilde zeggen.

Inspiratie als spiegel

Ik merk steeds vaker dat mijn inspiratiebronnen ook meer over mezelf zeggen dan ik in eerste instantie doorheb. Ze leggen spanningen bloot: tussen wat ik belangrijk vind en wat me frustreert, tussen rust en strijd, tussen vrijheid en een gevoel van onveiligheid, tussen logica en intuïtie..

Mijn inspiratie draait vaak rond tegenstellingen. Misschien omdat ik die zelf ook zo sterk voel 🤪 Dat merkte ik eerder al met mijn Onslow-achtige Mickey's (waarover ik meer vertel in een eerdere blogpost: hoe verhalen mijn werk inspireren en vormgeven).

Zé Povinho en Doctor Spock

De laatste tijd duiken er opnieuw zulke tegenpolen op: Zé Povinho en Doctor Spock.

De één gooit uitdagend een brutale toma! * toe, de ander wenst vredig: "Live long and prosper." Vrede en verzet. Logica en volkswijsheid.

Het kan geen toeval zijn dat juist zij bij mij binnenkomen. Onbewust zeggen ze iets over mezelf en over mijn zoektocht naar evenwicht.

Twee maskers van dezelfde emotie

Misschien resoneert Spock's vredige Vulcan-gebaar met mijn verlangen naar rust en stabiliteit. Zeker na mijn burn-out en na verschillende situaties waarin macht en oneerlijkheid een rol speelden. Zulke ervaringen maakten me onrustig en onzeker, en deden me des te meer verlangen naar veiligheid.

Zé Povinho staat dan weer voor de kant die rebeleert, die spot met macht en niet zomaar buigt. Misschien is dat mijn onderstroom van boosheid en verzet. Samen vormen ze bijna twee maskers van dezelfde emotie: aan de ene kant de bewuste wens om vredig en waardig te blijven, aan de andere kant de drang om me te verzetten tegen wat ik oneerlijk vind.

Tussen werelden

Spock is half-Vulcan, half-mens, altijd een outsider tussen werelden — net als ik, tussen België en Portugal, kunst en ondernemen, tussen mijn innerlijke wereld en een buitenwereld die vaak onrust brengt. Zijn rationaliteit is universeel en logisch; Zé Povinho's rationaliteit zit in volkswijsheid, slim en praktisch, maar altijd doorspekt met humor en spot.

Rust versus rebellie: twee kanten van hoe ik de wereld ervaar.

Lissabon als bron van afstand en inspiratie

In Portugal voel ik dat nog sterker. Lissabon geeft me letterlijk afstand van wat in België zo vaak stress bracht. Daar kan ik ademen, opnieuw beginnen en vrij werk opstarten.

Wat ik zie en ervaar daar, vloeit vanzelf in mijn werk. Zoals de sardinhas* of de andorinhas* die overal rondvliegen — zwaluwen die staan voor vrijheid, gratie en elegantie. Soms krijgen ze een surrealistische of humoristische twist: een andorinha met een Spock-hoofd, of Zé Povinho die ondeugend een sardientje tussen de tanden klemt terwijl hij uitdagend een toma-vuistgebaar maakt.

Intuïtief proces

Ik plan dit niet van tevoren. Figuren, gebaren, symbolen, humor, absurditeit — alles komt intuïtief. Pas achteraf besef ik waarom ze er zijn: een echo van wat in mij leeft, van de tegenstellingen en het evenwicht dat ik in mezelf zoek. Misschien is dat precies waar mijn vrije werk om draait!

* toma = pak aan!   *sardinha = sardine   *andorinha = zwaluw

P.S. De afbeeldingen in deze post zijn inspiratiebronnen, details en teasers; zodra de werken helemaal afgewerkt zijn, zal ik het resultaat ook tonen.