als ‘af’ niet het einde is

Soms vraagt een werk om een tweede ronde!

Soms lijkt een werk klaar. Het staat daar, met alle lagen, kleuren en texturen die ik erin gelegd heb. En toch begint het na een tijdje te fluisteren. Er wringt iets, of er ontbreekt net iets. Alsof het mij uitnodigt om opnieuw in dialoog te gaan.

Dan durf ik mijn potlood, penselen of textiel/draad er weer bij te nemen. Ik voeg nog lagen toe, schrap stukken weg, laat nieuwe details ontstaan. Het is geen vernietigen, maar eerder een verder groeien. Het werk krijgt een tweede adem, een tweede ronde.

Voor mij leven werken verder, zelfs nadat ze 'af' leken. Ze dragen hun geschiedenis met zich mee: de eerste impuls, de twijfel, de rust, en dan plots weer de drang naar verandering. Elk spoor blijft zichtbaar, en precies dat maakt ze gelaagd en persoonlijk.

Afstand nemen en terug opnieuw van dichterbij kijken, het zoeken tot het juist voelt, tot het naar mijn gevoel weer klopt... dit is een zalige periode van experimenteren, groeien, beeldend vertalen van wat in mij zit, maar ook van innerlijke onrust 🤪

Het idee dat kunst nooit helemaal stilstaat, spreekt me aan. Het werk leeft samen met mij, groeit mee met mijn blik, mijn handen, mijn verhaal. En soms… is dat net de magie.

Misschien geldt dat niet alleen voor kunst 🤔 Soms vraagt ook het leven om een tweede ronde. Om opnieuw te kijken, verder te groeien, tot het weer klopt.