tussen wat gezegd wordt en wat gevoeld wordt

Eerlijkheid. Verbinding. Humor.
Soms simpel, soms een heel avontuur.

Soms snap ik de wereld niet helemaal, soms snap ik mezelf niet helemaal. Tussen eerlijkheid en openheid probeer ik uit te vinden wat echt telt.

Ik ben sociaal, ik bedoel het goed, maar blijkbaar kom ik soms wat te direct over. Misschien meer dan ik zelf besef, en dat schrikt mensen soms af. Terwijl ik eerlijkheid juist zie als respect.

Voor mij betekent eerlijk zijn: zeggen wat je denkt, doen wat je zegt, duidelijk zijn. Ik hou niet van draaien of vage bedoelingen. En toch merk ik dat niet iedereen dat even goed verdraagt.

Ik stel vaak vragen omdat ik wil begrijpen, niet omdat ik wil tegenspreken. Maar dat wordt soms anders geïnterpreteerd. Dan lijkt het alsof ik discussieer, terwijl ik eigenlijk gewoon op zoek ben naar helderheid. Dat misverstand heeft me al vaak doen twijfelen aan mezelf. Eerlijk en open zijn betekent voor mij niet dat iedereen het met me eens moet zijn — wel dat we elkaar echt proberen te begrijpen. 

Wat me frustreert, is wanneer mensen niet zeggen wat er speelt, omdat ik snel aanvoel dat er iets onderhuids leeft. Veel mensen willen liever niet te diep graven, misschien om ongemak te vermijden. Maar voor mij voelt dat ontwijken juist als spanning. Ik denk juist het tegenovergestelde: door eerlijk te zijn, kan je volgens mij pas echt verbinding maken.

Mijn man zegt dan vaak lachend dat ik misschien in het verkeerde land woon — dat Belgen meestal juist níét zeggen wat ze denken 🤪

Ik begrijp dat mensen hier vaak bang voor zijn, maar ik blijf geloven dat echtheid de mooiste vorm van nabijheid is. Ik ben direct, maar mijn eerlijkheid komt altijd vanuit zorg. Misschien is het ook daarom dat ik soms echt verontwaardigd kan zijn wanneer mensen pretentieus, oneerlijk of niet oprecht zijn.

Het raakt me vooral omdat ik dingen wil begrijpen. Als woorden of bedoelingen niet kloppen, voel ik dat meteen — en soms snap ik het gewoon niet. Echt contact ervaar ik maar bij weinig mensen. Toch wil ik die gevoeligheid niet missen; ze houdt me alert, betrokken en scherp. 

Wat ik eigenlijk verlang, is eenvoudig: mezelf kunnen zijn, zonder me te moeten verklaren. Gewoon praten, stil zijn, lachen — zonder dat ik elk woord hoef te wegen. Iemand zei me ooit: "Wat een ander denkt, daar heb jij geen zaken mee." 😅

De afgelopen jaren, vooral na mijn burn-out, heb ik veel nagedacht over het leven, over wat echt belangrijk is, over wie ik ben en wil zijn. En nu, misschien wel omdat ik dit jaar 50 ben geworden, voel ik dat dit verlangen alleen maar sterker is geworden.

Hoe vertaalt zich dit naar mijn werk? 

In mijn werk probeer ik datzelfde evenwicht te vinden — op alle niveaus: in materiaalgebruik, compositie en het verhaal dat het werk vertelt, tussen eerlijk en open, tussen wat zichtbaar is en wat voelbaar blijft.

Misschien gebruik ik humor om te verzachten wat schuurt, om te genezen waar ik me teleurgesteld voel. Want als ik lach, kan ik blijven kijken zonder te verharden.

Ik speel graag met contrasten:
fel naast zwart of wit,
humor naast ernst,
iets speels naast iets scherp.

Dat is eigenlijk dezelfde spanning als in mezelf — tussen wat gezegd wordt en wat gevoeld wordt. Mijn werken vertalen niet alleen wat ik zeg, maar laten ook zien wie ik ben: open en recht voor z'n raap, met het hart op de tong — direct en eerlijk, maar tegelijk warm, met een vleugje zelfrelativering.

Een tong die uitsteekt, een blik die half verstopt zit — dat gaat voor mij over durven tonen, maar misschien ook over een beetje beschermen wat nog zonder laagjes is.

Misschien is dat gewoon wie ik ben: tussen eerlijk en open, tussen wat gezegd wordt en wat voelbaar blijft.